complexe schuldgevoelens

Het complexe gevoel van ouderlijke schuld bij geweld tegen ouders

In het leven van een ouder is er bijna geen enkele taak die zwaarder weegt dan de opvoeding van een kind. Ouders willen hun kinderen het beste geven en een liefdevolle omgeving bieden waarin ze kunnen opgroeien en gedijen. Maar soms, ondanks hun beste intenties en inspanningen, kunnen ouders te maken krijgen met een hartverscheurende realiteit: Mishandeling door hun eigen kind. Dit taboeonderwerp is moeilijk te begrijpen en kan een ingrijpende impact hebben op ouders, waarbij gevoelens van schuld vaak onvermijdelijk opkomen.

In deze blog willen we dit complexe gevoel van ouderlijke schuld bij mishandeling onderzoeken en proberen te begrijpen waarom ouders zich schuldig voelen, hoewel ze niet direct verantwoordelijk zijn voor de daden van hun kinderen.

complexe schuldgevoelens

Ouderlijke verantwoordelijkheid

Ouders voelen zich in de eerste plaats verantwoordelijk voor het welzijn van hun kinderen. Wanneer een kind zich schuldig maakt aan gewelddadig gedrag of mishandeling, kunnen ouders zich afvragen waar ze tekortgeschoten hebben in hun opvoeding en waarom hun kind tot zulke daden is gekomen. Dit kan leiden tot gevoelens van falen en schuld.

De zoektocht naar oorzaken

Ouders zijn vaak geneigd de schuld bij zichzelf te leggen wanneer hun kinderen negatief gedrag vertonen. Ze vragen zich af of ze bepaalde signalen over het hoofd hebben gezien, of ze hun kinderen beter hadden moeten begrijpen en ondersteunen bij hun problemen. De zoektocht naar de oorzaak van het gedrag van hun kinderen kan ouders verstrikt laten raken in zelfverwijt.

Sociale veroordeling

De samenleving kan genadeloos zijn als het gaat om ouders van kindermishandelaars. De buitenwereld kan ouders snel de schuld geven van het gedrag van hun kinderen, ongeacht de complexiteit van de situatie. Hierdoor kunnen ouders zich geïsoleerd voelen en zichzelf de schuld geven voor het gedrag van hun kind, terwijl ze niet volledig controle hebben over de keuzes die hun kind maakt.

Onvoorwaardelijke liefde

Ouders hebben vaak een onvoorwaardelijke liefde voor hun kinderen. Ze houden van hen, zelfs als ze hun daden niet goedkeuren. Dit zorgt voor een interne strijd tussen hun liefde voor hun kind en hun afkeuring van het geweld of de mishandeling die hun kind heeft gepleegd. Dit innerlijke conflict kan ouders kwellen met schuldgevoelens.

Impact op het gezin

Geweld tegen ouders heeft niet alleen een verwoestende invloed op het slachtoffer, maar ook op het gezin als geheel. Ouders kunnen zich schuldig voelen omdat ze het gevoel hebben dat ze de veiligheid van hun kind niet hebben kunnen waarborgen. Ze moeten vaak balanceren tussen het ondersteunen van zichzelf als slachtoffer en het erkennen van de problemen van de dader.

Het is van belang dat we begrijpen dat ouders van mishandelaars slachtoffers zijn van een situatie die buiten hun controle ligt. Het is belangrijk om ouders in deze moeilijke tijden te ondersteunen, zodat ze niet geïsoleerd raken en kunnen leren omgaan met hun gevoelens van schuld.

Het doorbreken van het taboe rond kind- oudermishandeling en het bieden van toegankelijke hulpbronnen en begeleiding aan gezinnen die met dit probleem worden geconfronteerd, kan helpen om een veiligere omgeving te creëren voor alle betrokkenen. Door openlijk te praten over dit gevoelige onderwerp, kunnen we een empathische en begripvolle samenleving vormen waarin ouders zich gesteund voelen en waarin we samenwerken om geweld tegen ouders te voorkomen en te stoppen.

Laten we als maatschappij de handen ineen slaan om ouders te helpen bij het omgaan met hun gevoelens van schuld en om een veiligere en liefdevolle omgeving te creëren voor alle kinderen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit bericht heeft 3 reacties

  1. Ik weet dat mijn zoon het niet gemakkelijk had tijdens de scheiding. Mijn ex heeft mij gewoon op straat gezet met juist wat kleren
    Ik moest volledig opnieuw beginnen waardoor ik uiteindelijk in een oud huisje woon maar niets te kort heb. Op een dag begon mijn zoon mij te verwijten van vuile hoer enz
    En toch mijn zorg voor hem was het belangerijkste. Toen begon de hell
    Het was tijd om te slapen komen eten enz
    Opeens vond Dylan dat hij niet meer wou luisteren en ik hem iets vroeg of stoppen met playstation rende hij naar beneden en kreeg ik harde klappen. Mijn leven werd een hell.
    Ik heb nooit terug geslagen maar elke dag 2 jaar aan een stuk dreigde hij te slaan.
    Tot mijn keel toe nijpen.
    Hulp gevraagd maar had geen kans.
    Zijn vader is ook schuldig aan deze fijten
    Hij heeft in 10 jaar tijd geleefd om mij alles af te pakken. En dat is gelukt. Hij leeft met grote luxe en ik moet vechten om rond te komen
    Toen ik op een dag weer uitgeput was door mijn zoon hebben mijn ouders hem naar zijn pa gebracht en is nooit terug gekomen.
    Jeugdzorg en andere hulp gekregen.
    Hebben eigenlijk niets gedaan.
    Gesprek bij papa was altijd wij hebben geen problemen met Dylan en ik moest er maar mee leren leven. Nu 4jaar laten heeft mijn zoon nooit contact op genomen. Kwam niet langs. Geen telefoontje. Vraagt zich helemaal niet af hoe het gaat met mij. Negeerd mij alsof ok niet besta. Gaat wel soms naar mijn ouders af en toe maar dat is niet om mij te zien. Na 4jaar heeft hij mij nooit gevraagd hoe is het. Als hij een bericht stuurden was het voor centen te kunnen krijgen.
    Ik weet nog altijd niet waarom hij dit doet
    Mijn familie was te zwak dat zw Dylan nooit eens tot orde brachten.
    En hebben hem niet op zijn gedrag aangesproken. Zo hebben ze hem eigenlijk altijd vrij spel gegeven.Dus Dylan voelde dat alles wat hij deed wel ok was.
    Teleurstellingen bij familie hulp en andere diensten. Die mij gewoon als een gebroken moeder met een bundel papier heeft achter gelaten. Ondertussen is er nog geen respect naar mij toe. Ik zie of hoor hem niet.
    Hij komt wel naar de familie feesten maar dan ook negeerd hij mij. Hij ziet zijn meme heel graag. Ondertussen hoor en zie ik hem nooit
    Elke dag id is zwaar geweest. Ik was opeens geen mama meer. Na 4 jaar en ondertussen 20 jaar oud probeer ik af en toe contact met hem te nemen maar negeerd mij al 4jaar alsof ik nooit bestaan heb.
    Hij wil wel naar mijn mama gaan en familie feesten. En iedereen sluit hem in de armen
    Dylan bleef hun kleinkind maar die laat je niet slaan op hun dochter.
    Hij behandeld mij nog altijd als dood
    Mijn familie mag veel liefde geven.
    Maar hebben nooit streng geweest tegen hem geweest dat zijn gedrag niet meer welkom is. En Dylan komt naar de graag naar de familie en iedereen ziet hem graag komen
    Voor mij is dat een hell hij negeert mij volledig
    Komt zelf niet eens bij me zittten.
    Ik stop ermee.
    Niemand ziet mijn verdriet.
    En Dylan word altijd vol liefde ontvangen en ik probeer ook om met hem eens te praten maar heeft geen zin.
    Eigenlijk heb ik op zulke familie bijeenkomsten
    het enorm lastig. Iedereen is content van hem te zien en geven hem een gevoel dat zijn gedrag ok is.

    1. admin

      Lieve Kathleen,

      Wat heftig wat jij hebt moeten meemaken en nog steeds mee maakt. Het is verschrikkelijk hoe jij behandeld bent en je bent dapper geweest door voor jezelf te kiezen. Ik wil je graag uitnodigen om je aan te sluiten bij onze prive facebook groep waar lotgenoten bij elkaar komen. je kunt de groep hier vinden. https://www.facebook.com/groups/lotgenotenkindoudermishandeling/?mibextid=oMANbw

      Ik hoop dat je voor jezelf hulp hebt gezocht om dit allemaal te kunnen verwerken. Ik weet dat dat nodig is om verder te kunnen.
      Ik wil je veel sterkte wensen en wellicht spreek ik je snel in de groep.

Geef een reactie